ПРИМЕРЫ
Каждое государство должно публиковать свое национальное законодательство или правила, касающиеся иностранцев.
Кез келген мемлекет шетелдіктерге қатысты құқықтар немесе өзінің ұлттық заңнамаларын жариялауы керек.
1. Ничто в настоящей Декларации не должно толковаться как узаконивающее незаконное проникновение иностранца в государство и его присутствие в государстве; ни одно положение не должно также толковаться, как ограничивающее право любого государства принимать законы и правила, касающиеся въезда иностранцев и условий их пребывания, или устанавливать различия между его гражданами и иностранцами. Однако такие законы и правила должны быть совместимы с международно-правовыми обязательствами, принятыми на себя этим государством, включая обязательства в области прав человека.
1. Осы Декларация мемлекетке азаматтардың заңсыз өтіп кету жағдайларымен ешқашан сәйкес келмейді; кез келген мемлекет шетелдіктер мен оның азаматтары арасындағы жағдайлар, олардың келуі мен шетелдік азаматтардың кетуі шарттарына қатысты ережелер мен заңдарды қолдану құқықтарын шектеу ережелерімен байланыста болмауы керек. Алайда, мұндай заңдар мен ережелер адамның құқықтық саласындағы міндеттерін қосқандағы осы мемлекеттерде қабылданған халықаралық-құқықтар міндеттерімен бірге болуы шарт.
2. Настоящая Декларация не должна наносить ущерба осуществлению прав, предоставляемых в соответствии с внутренним законодательством, и прав, которые в соответствии с международным правом государство обязано предоставлять иностранцам, даже если в настоящей Декларации такие права не признаются или признаются в меньшем объеме.
2. Осы декларация аз көлемдеде танылған немесе танылмаған осы Декларацияның құқықтарындағы шетелдіктерге берілетін мемлекеттің халықаралық құқықтарына сәйкес ішкі заңдар мен құқықтарға сәйкес ұсынылған құқықтарды жүзеге асыруға кеткен шығындарды көтермейді.
Каждое государство должно уделять первоочередное внимание благополучию семьи и ребенка.
Әр мемлекет ең әуелі отбасы мен баланың амандығына назар аудару керек.
2. В рамках своей компетенции и в соответствии со своими конституционными положениями государство принимает все надлежащие меры, включая законодательные, в особенности в области образования, культуры и информации, в целях предотвращения, запрещения и ликвидации расизма, расовой пропаганды, расовой сегрегации и апартеида и содействовать распространению знаний и результатов соответствующих исследований в области естественных и социальных наук по причинам, порождающим расовые предрассудки и расистские взгляды и по предупреждению их, учитывая должным образом принципы, изложенные во Всеобщей декларации прав человека и в Международном пакте о гражданских и политических правах.
2. Өз құзыреттілігі аясында және конституциялық ережелерге сәйкес мемлекет білім, мәдениет және ақпарат салаларындағы заңнамалық шараларды қоса алғанда нәсілшілдікті, нәсілшілдік насихатты, нәсілдік сегрегация мен апартеидті жою және оларға тиым салу, олардың алдын алу мақсатында мүмкіндігінше барлық шараларды қолданады және адам құқықтарының Жалпыға ортақ декларациясында, азаматтық және саяси құқықтар туралы Халықаралық пактіде берілген қағидаларды ескере отырып, жаратылыстану және әлеуметтік ғылымдар саласындағы нәсілдік нанымдар мен нәсілшілдік көзқарастарды туғызатын себептер бойынша және олардың алдын алу шаралары бойынша жүргізілген зерттеулердің нәтижелері мен мәліметтерін таратуда қолғабыс етуге міндетті.
напоминая, что в соответствии со статьей 7 Декларации, принятой в резолюции 3452 (XXX), каждое государство должно обеспечить такое положение, при котором все действия совершения пыток, как это определено в статье 1 настоящей Декларации, участие в пытках, соучастие в них, подстрекательство или намерение подвергнуть пытке, рассматривались бы в соответствии с его уголовным правом как преступления,
3452 (XXX) қарармен қабылданған Декларацияның 7 бабына сай, әр мемлекет осы Декларацияның 1 бабында анықталған азаптау әрекеттерін жүзеге асыру, азаптауға қатысу, сыбайлас болу, азаптауға шалдықтыруға айдап салу немесе ниет білдіру оның қылмыстық құқығына сай қылмыс ретінде қарайтын ережені қамтамасыз ету керектігін еске сала отырып,
15. В случае продолжения исполнения приговора государство исполнения приговора обязано соблюдать правовой характер и продолжительность меры наказания, как она была определена государством вынесения приговора. Однако, если приговор по своему характеру или продолжительности меры наказания является несовместимым с законодательством государства исполнения приговора, это государство может привести санкцию в соответствие с наказанием или мерой пресечения, которые предписываются его собственным законодательством за соответствующее правонарушение.
15. Үкімді орындау жалғасатын жағдайда үкімді орындау мемлекеті құқықтық сипатын және жаза шамасының ұзақтығын сақтауға міндетті. Алайда, егер үкім өзінің сипаты және жаза шамасының ұзақтығы жөнінде үкімді орындау мемлекетінің заңнамасына сәйкес келмесе, бұл мемлекет санкцияны тиісті құқық бұзушылыққа өз заңдарында көзделген жазаға немесе тию шарасына келтіруі мүмкін.
16. В случае изменения приговора государство исполнения приговора имеет право привести санкцию по ее характеру и продолжительности меры наказания в соответствие со своим национальным законодательством, должным образом учитывая приговор, вынесенный государством приговора. Вместе с тем санкция, предусматривающая лишение свободы, не может быть заменена имущественной санкцией.
16. Үкімді өзгерткен жағдайда үкімді орындау мемлекеті санкцияны жазаның сипаты мен ұзақтығы шамасын үкім шығарған мемлекеттің үкімін тиісті түрде есепке ала отырып, өз ұлттық заңнамасына сәйкес келтіруге құқығы бар. Сонымен бірге бостандықтан айыруды қарастыратын санкцияны мүліктік санкциямен ауыстыруға болмайды.
17. Для государства исполнения приговора установленные факты, насколько они явствуют из судебного решения, вынесенного государством приговора, имеют обязательную силу. Таким образом, пересматривать приговор правомочно только государство вынесения приговора.
17. Үкімді орындаушы мемлекет үшін бекітілген фактілер, үкімді шығарушы мелекеттің сот шешімінде айтылғандай міндеттілік күші бар. Сонымен, үкімді қайта қарауға тек үкімді шығарушы мемлекет қана құқылы.
20. Любые расходы, связанные с передачей и перевозкой заключенного, покрывает государство исполнения приговора, если только государство вынесения приговора и государство исполнения приговора не примут иное решение.
20. Қамаудағыны беру мен тасымалдауға байланысты шығындарды, егер үкімді орындау мемлекеті басқаша шешім қабылдамаса, үкімді орындау мемлекеті жабады.
22. Как государство вынесения приговора, так и государство исполнения приговора вправе объявлять помилование или амнистию.
22. Үкімді шығарушы мемлекет сол сияқты, үкімді орындаушы мемлекеттер рақымшылық немесе амнистия жариялауға құқылы.
